Monday, November 23, 2015

Don't let the fuckers get you down

கூவம் என்பது சாக்கடை என்று யார் சொன்னதடா....கூவம் எங்களை தாய் மடியாக தாலாட்டுமடா.....ராத்திரி எங்கள் கச்சேரிக்கு வண்டுகள் பாடுமடா

- காக்கா முட்டை
A Woman under the influence. எனக்கு மிகப்பிடித்த John Cassavetesன் படங்களில் ஒன்று. Cassevetes பற்றித் தெரியும், படங்கள் பார்த்ததுண்டு என்றாலும் படத்தின் டயலாக் அளவுக்கு எல்லாம் தெரியாது. அதனால் Savagesன் Silence Yourself ஆல்பமை கேட்டபொழுது, முதல் பாடல் - Shut upல் முதலில் சில டயலாக்கள் வரும். என்ன அது என்று தேடியபொழுது....Cassavetesன் “Opening Night” படத்தின் டயலாக். இயல்பாகவே ஒரு க்யுரியாஸிட்டியை கிளப்புமில்லையா.....பிறகு, ஆல்பமில் “Husbands” என்ற பாடல்(I woke up and I saw the face of a guy....I don't know who he was) மறுபடியும் பல்பை எரியவிட்டது.

மேலே சொன்ன விஷயத்திற்கு, கொஞ்சநேரம் முன்னர்தான் Fuckers பாடலைக் கேட்டு முடித்திருந்தேன். இந்தப் பதிவை இப்படித்தான் எழுத வேண்டுமென்ற mapபை இந்தப்பாடலே போட்டுக்கொடுத்தது. “Don’t let the fuckers get you down” போன்ற வார்த்தைகள் நம்மைப்போன்ற ஆட்களிடம் எப்பொழுதுமே ஒருவித - intriguing என்று சொல்வதை விட – alluringகான விளைவை ஏற்படுத்தும். அப்படி உற்சாகமாகி, இந்தப் பாடலை கூகுள் செய்தபொழுது கிடைத்த விஷயம் தான்: nolite tes bastardes carborundorum (don't let the bastards grind you down). இது எங்கிருந்து எடுக்கப்பட்டது ? மார்கரெட் அட்வுட் எழுதிய - A Handmaid's Tale என்ற நாவலில் இருந்து. இது படமாகவும் வந்துள்ளது (படத்தில் இந்த விஷயம் இல்லை). The Tin drum எடுத்த Volker Schlondorff இயக்கத்தில். Never mind.



நாவலை படித்துக் கொ...ண்...டே...யிருக்கிறேன். அதனால் முழுமையாக அதுபற்றி கூற முடியவில்லை. ஆனால் நாவலில் இந்த லத்தீன் வாக்கியம் மிக முக்கியமானது. கிட்டத்தட்ட அந்த நாவலின் அடிப்படையே இந்த வாக்கியம் தான் என்று சொல்லலாம்.

அப்படியே ஜம்ப் கட் செய்து....Punk Rockக்கிற்கு வந்தால், Punkன் அடிப்படையும் இதேதான். Anti – establishment, Anti-authoritarianism, anarchy, free thoughts எல்லாம் கலந்தது. Don't let the _________ grind you down. _______ல் எதை வேண்டுமென்றாலும் நிரப்பிக் கொள்ளலாம். Punk இசையை புரிந்துகொள்ள இந்த “anti” மனநிலை ரொம்ப முக்கியம். மேலும், Punk ராக் என்பது மியுசிக் என்பதைத் தாண்டி, freedom/attitude...a form of expression(இசையே அதானே) என்பதாகத்தான் இருந்தது.

முழுக்கமுழுக்க சினிமா பாடல்கள் மட்டுமே இசை என்றாகிவிட்ட நம்மூர் சூழலில் இதுபோன்ற இசை வடிவமெல்லாம்....கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை தெரியவில்லை. உதராணத்திற்கு, இரண்டு பெண்கள் இருக்கிறார்கள் என்று வைத்துக்கொள்வோம். இருவரில் ஒருவர் தலித். பெண்ணாக இருவரும் சந்திக்கும் பிரச்சனைகள் ஒன்றுபோலத்தான் இருக்குமா என்றால் நிச்சயம் இல்லை. இது நம் முன்னால் நடந்து கொண்டிருக்கும் விஷயம். சிரமப்பட்டு உதாரணத்தை தேடுவானேன். “லேடீஸ வேலைக்கு எடுத்தா...மாசத்துல ஒருநாள் - பீரியட்ஸ் டயத்துல எப்பிடியாவது லீவ் எடுத்துருவாங்க. எரிச்சலா வேல செய்வாங்க. இதெல்லாம் தேவையா. நாம கம்பனி ஆரம்பிச்சா..பசங்கள மட்டும் தான் வேலைக்கு எடுக்கணும்” என்று என்னிடம் சொன்ன ஆட்களும் உண்டு.  இதை பற்றியெல்லாம், பெயருக்காவது – சினிமாவில்/சினிமா பாடல்களில் வருகிறதா ?. சிலபல மாதங்கள் முன்பு, நீயா நானாவில் பெண்கள் – பாடல்கள் பற்றி ஒரு நிகழ்ச்சி வந்தது. எல்லா பெண்களும் நாலே நாலு வகையான emotionகளை குறிக்கும் பாடல்களைப்பற்றி மட்டுமே பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். வேறு உணர்வுநிலைகளை emulate செய்வதற்கான இசையெல்லாம் சுத்தமாக இங்கு இல்லவே இல்லை. இந்தவொரு காரணத்திற்காகவே சினிமா பாடல்கள் மீது வரவர எரிச்சல் அதிகரித்துக்கொண்டே இருக்கிறது. 


ஒரு பக்கம் காதலைப் போற்றிப்பாட வேண்டியது; அந்தப்பக்கம் கழுத்தறுத்து தண்டவாளத்தில் போட வேண்டியது. ஒரு பக்கம் நதி, ஆறு, குளம், குட்டை, கக்கூஸ் என்று எல்லாவற்றிக்கும் பெண்கள் பெயரை வைக்க வேண்டியது; அந்தப் பக்கம் படுகேவலமாக பெண்களை “நடத்த” வேண்டியது. ஒரு பக்கம் மாடுகளுக்காக கண்ணீர் விடுவது, இன்னொரு பக்கம் ஆட்களைக் கொல்வது. ரியாலிட்டி என்று ஒன்று உண்டல்லவா...அதிலிருந்து வெகுதூரம் நம்மை தள்ளி வைத்திருப்பதையே மெயின்ஸ்ட்ரீம் ஊடகங்கள்/அவை போற்றும் மீடியம்கள் விரும்பும். தன்னைச் சுற்றி என்ன/ஏன்/எப்படி நடக்கிறது, யாரெல்லாம் எவ்வாறெல்லாம் நடத்தப்படுகிறார்கள் என்ற பிரக்ஞை உள்ள ஒரு ஆள், திரைப்படங்களை/பாடல்களை பொழுதுபோக்கு என்ற அளவில் மட்டும் வைத்துப் பார்ப்பதற்கும், பெருந்திரளான மக்கள் தன்னைச் சுற்றி என்ன நடக்கிறது – என்று உணரவே முடியாமல்....இதில் மூழ்கிக் கிடப்பதற்கும் ஏகப்பட்ட வித்தியாசங்கள் உண்டுதானே. I always believe, அந்த “பிரக்ஞை”யை நோக்கி நம்மைத் தள்ளுவதே so-called art formகளின் வேலை. அது நமக்கு பிடிக்கலாம் பிடிக்காமல் போகலாம் என்பது வேறு. நிற்க: “so-called art formகளின் வேலை”. இந்த art formகள் என்னென்ன ? இதுதான் சிக்கல். தாதாயிஸத்தின் அடிப்படையும் இதுதான். Punk rockன் அடிப்படையும் இதுதான். Anti establishment. ராக் இசைக்கு மாற்றாக இன்னொரு ராக் இசை. Subculture...இன்னும் சரியாகச் சொல்வதென்றால் counter culture.

1) நம்மைச்சுற்றி ஏகப்பட்ட பிரச்சனைகள், நாம் யார் என்பதில் தொடங்கி...நமக்குள்ளேயே ஏகப்பட்ட பிரச்சனைகள். இந்த லட்சணத்தில் Psychedelic rock, Progressive rock எல்லாம் தேவையா

2) நானே பலமுறை நண்பர்களிடம், “நல்ல சிஸ்டமில் கேளுங்கள்” என்று சொல்வது வழக்கம். நல்ல சிஸ்டமை நோக்கி போகப்போக காசு செலவழித்தேயாக கட்டாயம் உண்டு. எங்கு வருகிறேன் என்று புரிந்து கொண்டிருப்பீர்கள் என்று நம்புகிறேன். தவிர, 7 – 10 நிமிட இசை, ஆர்கெஸ்ட்ரேஷேன், பிரம்மாண்டமான மியூசிக் ப்ரோடக்சன்(Pink Flyod)...நம்மைப் பாதிக்கும் விஷயங்களைப்பற்றி சொல்வதற்கு இத்தனை அலப்பறை தேவையா ? 

பல புகழ்பெற்ற Punk பாடல்களைக் கவனித்தால், 3 – 4 நிமிடங்களுக்கு மேல் அவை இருக்காது. இசை, கேட்க “ஏதுவாக” இருக்காது. ரெண்டு – மூன்று இசைக்கருவிகளுக்கு மேல் இருக்காது. கொரில்லா தாக்குதல் பாணியிலான வார்த்தைகள்.....இசை அமைப்பு. பலருக்கும் Punk rock இசை பிடிக்காமல் போகக்காரணம் அதன் “எரிச்சல்” படுத்தும் இசை தான். ஆனால் வார்த்தைகள்/vent out தான் முக்கியமேயன்றி இசையில்லை என்றுதான் ஆரம்பகால Punk இருந்தது. இதுவொரு பக்கம் இருக்க.....திருநங்கைகளைக் கண்டால் எரிச்சல், மாட்டுக் கறி தின்பவர்களைக் கண்டால் எரிச்சல், சேரிப்பகுதிகளைக் கண்டால் எரிச்சல், ஓரினச்சேர்க்கையாளர்களைக் கண்டால் எரிச்சல் என்று நாம் எவ்வளவு பேரைப்பார்த்து எரிச்சல்/அசூயை அடைகிறோம். இவர்களைப் போன்ற ஆட்களுக்கு எல்லாம் ஏற்கனவே விலக்கி வைக்கப்பட்ட இசையாக இருந்த Punk rock அடைக்கலம் தரலாயிற்று. கிடார் வாசிக்கத் தெரியாது; வேறு இசைக் கருவிகளும் தெரியாது; ஆனால் வெளிப்படுத்த ஏராளமான அனுபவங்கள் உண்டு, காயங்கள் உண்டு, கோபம் உண்டு. இவர்களை மிகஇயல்பாகவே Punk rock தன்வசப்படுத்தியது.

குறிப்பிட்டு சொல்ல வேண்டிய மற்றொரு விஷயம்...Punk attitude. அது பலகாலம்தொட்டே கலைஞர்களிடம் உண்டு. மொஸார்டிடம் இல்லாத Punkதனமா. உதாரணமாக, Nina Simone. அவரின் மிகமுக்கியமான பாடல்களில் ஒன்று “Goddamn Mississipi”. நாலு கறுப்பின குழந்தைகளின் படுகொலையை எதிர்த்து, ஒருமணி நேரத்தில் அவர் இயற்றிய பாடல். Just look at her....எதிர்க்க உட்காந்திருக்கும் பெரும்பாலானோர் வெள்ளையர்கள். ஆனால் அவரது attitudeயைப் பாருங்கள். அதேபோன்று தான் “Sinner man” பாடலிலும் அவரது attiudeயைப் பாருங்கள். தனது வேர் எது என்பதில் அவர் தெளிவாக இருந்தார். அதன் வெளிப்பாடுதான் அந்த ஆப்பரிக்க நடனம்.



அதேயளவிற்கு எனக்குப்பிடித்த இன்னொரு பெண், Patti Smith. அவருக்கு இன்னொரு பெயரும் உண்டு. “Godmother of Punk”. Gloria பாடலை மட்டும் எடுத்துக்கொள்வோமே. What an epic opening.....” Jesus died for somebody's sins but not mine”. 

அதுபோலவே......Rock n Roll Nigger

Baby was a black sheep, baby was a whore

Jimi Hendrix was a nigger

Jesus Christ and grandma, too...

Jackson Pollock was a nigger 



(ஆனால் அதே Patti Smith இப்பொழுது வாடிகன் எல்லாம் சென்று பாடிக்கொண்டிருக்கிறார்).

Attitude பற்றி பேசிக்கொண்டிருந்தோம் அல்லவா......இரண்டு இடைச்சொருகல்கள்.
  • Persepolis. நாவல் -> திரைப்படம். எழுதியவரே இயக்கிய அனிமேஷன் படம். இந்த முழு sequenceம் ரகளையானது. Jachael Mickson
  • இந்த டாகுமெண்டரி. எப்படி மாட்டுக்கறி என்பது வெறும் உணவு மட்டுமில்லையோ...அதுபோன்றே சைக்கிள் என்பது, வெறும் சைக்கிள் மட்டுமல்ல

திரும்ப “ I always believe, அந்த “பிரக்ஞை”யை நோக்கி நம்மைத் தள்ளுவதே so-called art formகளின் வேலை “ என்ற இடத்திலிருந்து ஆரம்பிக்கிறேன். இந்த “தள்ளுதல்” – ரெண்டு வகையானதாக இருக்கலாம். பிரச்சாரம் அல்லது நமக்கு யோசிக்க ஒரு வெளியை ஏற்படுத்தி, தன்போக்கில் விஷயங்களை உள்வாங்க விடுவது (இதுதான் எனக்கு பிடித்தமான/நம்பும் ஒரு path. ஜென்னின் அடிப்படைகளில் ஒன்று). 

70களின் மத்தியில் ஆரம்பித்த Punk rock, உக்கிரமான நேரடி பிரச்சாரத்தன்மை வாய்ந்ததாக இருந்தது (1 & 2 – நினைவுபடுத்திக் கொள்ளவும்). ஆனால் எல்லா விஷயங்களும் மாற்றத்திற்கு உட்பட்டது தானே. Punk ராக் என்பதே vent out வகையிலான இசை என்றான பிறகு, நேரடியான பிரச்சாரத்தைத் தாண்டி...தங்களுக்கு ஏதுவான மொழியில் வெளிப்படுத்தலாயினர். Neo – punk, Post punk revival, Pop punk போன்ற genreகளும் உருவாகலாயின. ஆனால் இதுபோன்ற genreகளில் ஒரு நளினம் வந்து ஒட்டிக் கொண்டது......ஆரம்பகால punk rock வெறுத்தே அதே நளினம். இதன் காரணமாகவே puristகள் Savages போன்ற குழுக்களை punk என்று ஏற்றுக்கொள்வதில்லை. எனக்கதில் உடன்பாடில்லை. ஏன் என்று சில பத்திகள் தாண்டி சொல்கிறேன்.

70களில் Sex Pistols, The Clash, Dead Kennedys இவர்களைக் காட்டிலும் எனக்கு அதிகம் பிடித்த The Ramones என்று பல குழுக்களும் வீரியத்துடன் Punk இசையை முன்னெடுத்துச் சென்றாலும் – வழக்கம்போல் – ஆண்களின் இசையாகவே Punk இசை பார்க்கப்பட்டது. ஆண்களைக் காட்டிலும் பெண்களுக்கு மிகநெருக்கமானதாகவும் தேவையானதாகவும் இருந்து Punkல், Siouxsie and the Banshees, The Runaways (இவர்கள் கதை படமாகவும் வந்துள்ளது), Joan Jett (தெறி பாட்டு இது) என்று ஒருசில குழுக்களும்/பெண்களும் மட்டுமே பெரிய அளவில் வெளியே தெரியத்தொடங்கினர். 

90களின் ஆரம்பத்தில் தான் படுவீரியத்துடன் ஒரு இயக்கம் (என்று தான் சொல்ல வேண்டும்) தொடங்கப்பட்டது. கோதார்த் – த்ரூஃபா – எரிக் ரோமர் போன்றவர்களால் எப்பிடி French new wave தொடங்கப்பட்டதோ...அதுபோலவே சமூகத்தை விட.....ராக் இசையுலகதிற்குள்ளேயே பெண்கள்/மாற்று பாலினத்தவர்கள் எவ்வாறு மோசமாக நடத்தப்படுகிறார்கள் என்ற கோபத்தில் தொடங்கப்பட்டது தான் Riot grrrl. நான் இதைப்பற்றி விவரிப்பதை விட....அவர்களது Manifestoவே போதும். 



Riot grrrl என்பது தனிக்குழு கிடையாது. அதுவொரு movement. அவ்வளவே. இந்த movementன் முக்கிய இசைக்குழுக்கள் பற்றிய அட்டகாச கட்டுரை இது. Riot grrrl: 10 of the best (வெள்ளையின பெண்களுக்கு மட்டுமே இந்த அமைப்பு முன்னுரிமை கொடுக்கிறது, நிறவெறியும் உண்டு என்ற குற்றச்சாட்டும் உண்டு. Again...இரண்டு பெண்கள்...ஒருவர் தலித்)
ஆமாம்.....Bikini, Pussy, Slut போன்ற பெயர்கள் ஏன் பல குழுக்களின் பெயராக உள்ளது ? 
நேரடி பிரச்சாரத்தன்மை....இந்தப் பாடலைக் கேளுங்கள். One of the most kick-ass songs i've ever heard.



எழுத்தாளர்களை சுலபமாக கிண்டல் செய்து விடலாம்; நடிகர்ளை....விளையாட்டு வீரர்களை..... ஆனால் நம்மால் கைவைக்க முடியாத ஒரு வர்க்கம் உண்டு. அதிகாரவர்க்கம். கிண்டல், நக்கலை எல்லாம் தாண்டி...அவர்களது அடிமடியிலேயே கைவைத்தால்....அதுவும் ரஷ்யா போன்ற நாட்டில். Pussy Riot செய்தது அதைத்தான். என்னவொரு கொழுப்பிருந்தால் விளாதிமிர் புடினை எதிர்த்தே பாடல் பாடுவார்கள். அதுவும் ஒன்றல்ல....ரெண்டல்ல....இதுவரை ஏகப்பட்ட பாடல்களை புடினுக்கு எதிராகவும் ரஷ்யாவின் அதிகாரவர்கத்தின் நடவைக்கைகளுக்கு எதிராகவும் தொடர்ந்து செய்து வருகிறார்கள். இதற்காக இந்தக்குழுவின் சில மெம்பர்கள் இரண்டு ஆண்டுகள் சிறையில் இருந்ததும் நடந்தது. கடுமையான அதிர்வலைகளை கிளப்பிய அவர்களது பாடல் தான் இது. ரஷ்யாவின் புகழ்பெற்ற சர்ச்களில் ஒன்றில் நுழைந்து ஒரு Punk பாடலை இயற்ற முயன்றனர் (முழு பாடலையும் வேறொரு சர்ச்சில் எடுத்தனர்)



Pussy Riot பற்றி நல்லதொரு டாகுமென்டரி உண்டு, ஆர்வமிருப்பின் பார்க்கவும்

Noise Punk – அதற்கு மிகச்சரியான உதாரணம்...இந்தப் பாடல்.



சரி...இப்பொழுது Savagesக்கு வருவோம். Jehnny Bethன் இந்த பேட்டி (?).... stole my words என்று சொல்வோமே...அப்படியே இருந்தது. Pessimism – Optimism, துக்கம் – மகிழ்ச்சி இதிலெல்லாம் எனக்கு பெரிய நம்பிக்கை. எல்லாமே state of mind தானே. எதாவது விரும்பத்தகாத நிகழ்வு நடந்தால்..சோகமான மனநிலைக்கு நம்மை அது தள்ளினாலும் அதையும் ஒரு கை பார்த்துவிட்டு சரி, அடுத்து என்ன என்று போய்கொண்டே இருக்க வேண்டியது தான். அதை விடுங்கள்.



Jehnny Beth போன்றே Savages குழுவின் மற்றொரு மெம்பரின் பேட்டியையும் படிக்க நேர்ந்தது. அதில் அவர் சொல்லியிருந்த விஷயத்தை சுருங்கச் சொல்வதென்றால், “மியூசிக் ஒரு vehicle தான். உள்ளே நாம் யார் என்பது தான் மேட்டர்”. That is what punk is all about.
Facebookers..

2 comments :