Fahrenheit 451

451 என்ற எண் பொறித்த தீயணைப்பு வண்டியின் சைரன் அலறுகிறது. படு வேகமாக வண்டி கிளம்பிச் செல்ல ஆரம்பிக்கிறது.இதற்கிடையே மற்றொரு இடத்தில் ஒரு இளைஞன் அமர்ந்திருக்கிறான்.தீடீரென அமைதியைக் கிழித்துக்கொண்டு ஒரு தொலைப்பேசி அழைப்பு.அவன் தொலைப்பேசியை எடுக்க,மறுமுனையில் "Get out..Hurry" என்று ஒரு பெண்ணின் குரல்.அவன் வெளியேறி ஓடத்துவங்கவும்...தீயணைப்பு வண்டி அங்கு வரவும் சரியாக இருக்கிறது. தீயணைப்பு வீரர்கள் அதிரடியாக வீட்டினுள் நுழைந்து தேட ஆரம்பிக்கின்றனர்.

                                               அவர்கள் தேடும் அது முதலில் ஒரு விளக்கினுள் ஒளித்து வைத்திருப்பதைக் கண்டுபிடிக்கின்றனர். பின் மேஜை,டிவி,கட்டில் என்று அனைத்து இடங்களிலும் அது நீக்கமற நிறைந்திருப்பதைக் கண்டுபிடிக்கின்றனர். அனைத்தையும் மொத்தமாக ஒரு பையில் கட்டி எடுத்து வந்து கீழே குமிக்கின்றனர்.சிறுவன் ஒருவன் ஆர்வத்தினால் குவியலில் இருந்து அதில் ஒன்றை எடுக்க வீரர்களின் முறைப்பைக் கண்டு பயத்துடன் அதை திருப்பி வைக்கிறான். குவித்து வைக்கப்பட்ட அதை மொன்டாக் என்ற வீரன் தீயிலிட்டு பொசுக்குகிறான். அவனது வேலையை பாரட்டும் கேப்டன் சீக்கிரமே உனக்கு ஒரு நற்செய்தி காத்திருக்கிறது என்று கூறிச் செல்கிறார்.

யார் இந்த வீரர்கள்? அப்படி எதை அவர்கள் கண்டுபிடித்தனர்? எதை வெறியுடன் தீயிட்டு பொசுக்கினர்.ஏன் வண்டியின் எண் 451?அவர்கள் பொசுக்கிய அது எது - புத்தகங்கள். நிறைய புத்தகங்கள். 451F என்பது புத்தகங்களின் எரியும் வெப்பநிலை. ஏன் புத்தகங்களை பொசுக்க வேண்டும்? அந்த அரசு என்ன நினைக்கிறது என்றால் -எவரொருவர் புத்தகங்களை படிக்க ஆரம்பிக்கின்றாரோ அவர்களுக்கு சுயமாக சிந்திக்கும் திறன் வளரும்;சுயசிந்தனை வளர்ந்தால் தனித்துவம் வளரும்;தனித்துவம் தோன்றினால் அரசாங்கத்தின் செயல்பாடுகள் குறித்து கேள்வி கேட்கத்தோன்றும்.எனவே அனைத்து அனைத்து அச்சு ஊடகத்திற்க்கும்-புத்தகங்கள்,செய்தித்தாள்கள் அனைத்திற்கும்-கடுமையான தடை. வெளியுலக செய்திகளை தெரிந்து கொள்ள இருக்கும் ஒரேவழி - தொலைக்காட்சி.அதுவும் அரசாங்கமே நடத்தும் நிகழ்ச்சிகள் மட்டுமே தெரியும்.முழுக்கமுழுக்க அபத்தங்கள் - மக்களின் மூளையை மழுங்கடிக்கும் நிகழ்ச்சிகள் மட்டுமே-ஒளிபரப்பப்படும். இதுபோக கடுமையான சட்டதிட்டங்களை அரசாங்கம் வகுத்துள்ளது. இன்ன அளவில்தான் தலையில் முடியை வளர்க்க வேண்டும், அரசாங்க விவகாரங்களைப் பற்றி பேசக்கூடாது இதுபோல பல கட்டுப்பாடுகள்.இந்த கட்டுப்பாடுகளை செயல்படுத்த அரசாங்கம் நியமித்துள்ள வீரர்கள் தான் இந்த தீயனைப்பு வீரர்கள்.அவர்களில் ஒருவன் தான்-மொன்டாக். சொல்ல மறந்து விட்டேன்.மொன்டாகின் "வேலையை மெச்சி" அவனுக்கு உயரதிகாரியாக பதவிவுயர்வு கிடைக்கிறது.

இந்நிலையில் மொன்டாகின் அலுப்புதட்டும் வாழ்க்கையில் ஒரு பெண்-ஆசிரியை குறுக்கிடுகிறாள். ஒருநாள் பிரயாணத்தின் அந்த பெண்ணை சந்திக்க நேரிடுகிறது. அவனுடைய வேலை குறித்தும் புத்தகங்கள் குறித்தும் உள்ளார்ந்த விஷயங்களை அவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது அந்தப்பெண் ஒரு கேள்வி கேட்கிறாள் "Do you ever read the books you burn?". இந்தக் கேள்வி அவனை சலனப்படுத்த ஆரம்பிக்கிறது.வீட்டிற்கு வந்தால் மனைவி தொலைக்காட்சியிலேயே மூழ்கியிருப்பதைப் பார்த்து வருத்தமடைகிறான். புத்தகங்களை குறித்தே அவனது சிந்தனை ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. கடைசியாக ஒரு முடிவுடன் தான் ரொம்ப காலத்திற்கு முன் ஒளித்து வைத்திருந்த ஒரு புத்தகத்தை எடுத்து வாசிக்க ஆரம்பிக்கிறான்.அந்த புத்தகம் The Personal History of David Copperfield by Charles Dickens. வாசிக்க வாசிக்க ஒரு இனம்புரியாத சந்தோசத்திற்கு ஆட்படுகிறான். ஒவ்வொரு முறை புத்தகங்களை எரிக்கும் போதும் யாருக்கும் தெரியாமல் வீட்டிற்கு புத்தகங்களை எடுத்து வந்து படிக்க ஆரம்பிக்கிறான். மனைவிக்கு தெரியவந்து அவனை எச்சரிக்க "Behind each of these books, there's a man" என்று விசனத்துடன் பதிலளிக்கிறான்.

இந்நிலையில் அந்த ஆசிரியப் பெண்ணிடம் இருந்து, இது போல புத்தகங்களை நேசிப்பவர்கள் படு ரகசியாமாக இயங்கிக் கொண்டிருப்பதும் ஒரு நூலகத்தையே அவர்கள் நடத்தி வருவதும் அவனுக்கு தெரிய வருகிறது. நாளுக்குநாள் அவனது புத்தக ஆர்வம் அதிகரித்து வர....வேலையில் நடக்கும் ஒரு சம்பவம் அவனது மனதை பெருமளவில் பாதிக்கிறது. அந்த பாதிப்பும் விரக்தியும் முற்றிப்போய் தீயணைப்புத்துறையின் கேப்டனையே கொலை செய்து விடுகிறான். அப்படி அவனை கொலை செய்யும் அளவிற்கு தூண்டியது எது? அவனது நிலை- அவனது புத்தகங்களின் நிலை என்ன? இதையெல்லாம் தெரிந்து கொள்ள திரைப்படத்தைக் காண்பதே உத்தமம்.அப்பொழுதுதான் அதன் வீச்சை முழுமையாக உணர முடியும்...

Ray Bradburyன் மிகப் புகழ் பெற்ற ஒரு Sci-Fi நாவலான Fahrenheit 451 தழுவி உலகின் சிறந்த டைரக்டர்களில் ஒருவரான பிரான்சுவா த்ருஃபா(François Truffaut) எடுத்த படம். பிரான்ஸ் நாட்டை சேர்ந்த அவர் எடுத்த ஒரே ஆங்கிலப் படம் இது. இந்த நாவல் குறித்தும் அது என்ன வகை என்பது குறித்தும் ஏற்கனவே ஒரு பதிவில் எழுதியுள்ளேன்.

படம் ஒருவித மொன்னைதனத்துடன் மெதுவாக நகர்வது போல தோன்றும். அது படத்தின் கதை நடக்கும் சூழலை பிரதிபலிக்க delibrateஆக எடுக்கப்பட்ட ஒரு உத்தி. மெதுவாக இருப்பது போல இருந்தாலும் கேமராவில் பல புதுமையான கோணங்களை த்ருஃபா புகுத்தியிருப்பார். ஆனாலும் அவருக்கு ஆங்கிலம் சரியாக வராதது படத்திலும் தெரியும். அது ஒன்றே படத்தில் அந்நியாமாகத் தெரியும். படத்தை கூர்ந்து பார்த்தீங்கன்ன எங்கயுமே எழுத்து தெரியாது.அதாவது நாம வாசிக்கவே முடியாது. டைட்டில் கூட voice-over முறையில் அறிமுகப்படுத்தப் பட்டிருக்கும். பாடத்தில் காண்பிக்கும் செய்தித்தாள்களும் வெறும் படங்களாகவே இருக்கும். படத்தில் நாம் வாசிக்க டைரக்டர் விட்டு வைத்திருக்கும் ஒரே விஷயம் புத்தகங்களின் தலைப்பு.எப்படி படத்தின் முக்கிய கதாபாத்திரம் வேற எதையும் படித்ததில்லாமல் - புத்தகங்களை தலைப்பை மட்டும் படித்து அதனால் ஈர்க்கப்படுகிறானோ,அந்த மனநிலையை நமக்கும் கடத்த டைரக்டர் நினைத்திருக்கிறார். இருந்தாலும் நாவலுக்கும் படத்திற்கும் நிறைய வேறுபாடு உண்டென்று கூறுகிறார்கள்(நான் நாவலை இன்னும் படித்ததில்லை). படத்தில் சில குறைகள் இருந்தாலும், நல்ல ரசிப்புக்குரிய திரைப்படம் என்பது என் கருத்து.

                                                  
ஜார்ஜ் ஆர்வெல்லின் 1984க்கும் இந்த நாவலுக்கும் பல ஒற்றுமைகளை இருப்பதைக் காணலாம். ரெண்டுமே ஒரு dystopian society குறித்த கதை. Dystopian என்பதை Utopian என்பதற்கு எதிர்ப்பதமாக எடுத்துக் கொள்ளலாம். இந்த நாவல் 1950களில் எழுதப்படுள்ளது.பனிப்போர் ஆரம்பித்த நேரமது.அப்போது அமெரிக்காவில் நிலவி வந்த கட்டுப்பாடுகளின் பிரதிபலிப்பாகவே ரே பிராட்பெரி இந்நாவலை எழுதியுள்ளதாக கூறுகின்றனர்.ஆனால் தொலைகாட்சி எவ்வாறு படிக்கும் பழக்கத்தை குறைத்து மூளையை மழுங்கடிக்கிறது என்பதின் வெளிப்பாடாக எழுதியதாக அவரே சொன்னதாகவும் கூறுகின்றனர்.

எனக்கென்னமோ நம்மவூருளையும் இந்த நிலையை நோக்கி நகர்ந்துகிட்டு இருக்கிற மாதிரி தோணுது.நிறைய பேர்களின் பொழுதுகளை தொலைக்காட்சியே பெருமளவு ஆக்கிரமிப்பு செய்கிறது. எல்லா தொலைக்காட்சியிலுமே-நியூஸ் சேனல் உட்பட-biased  செய்திகளையே வெளியிடுகின்றனர். Times Now, NDTV போன்ற சேனல்களின் மீதும் எனக்கு எரிச்சல் அதிகரித்துக்கொண்டிருக்கிறது. குழந்தைகள் பற்றி சொல்லவே வேண்டாம். என் போன பதிவில் அரட்டை அரங்கம் வகையறாக்கள் குறித்து கருந்தேள் கூறியதை அப்படியே வழிமொழிகிறேன். இதெற்கெல்லாம் மாற்றாக புத்தகங்கள் மட்டுமே இருக்க முடியும் என்பது என் கருத்து. நல்ல சினிமா-தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சிகளுக்கான முயற்சிகள் குறைவா இருக்கும் நம்மவூருல மாற்றுக்கருத்துடைய புத்தகங்களும் பத்திரிகைகளும் அதிகளவில் வந்தா மட்டுமே ஓரளவு நாட்டு நடப்ப புரிஞ்சுக்க முடியும்.

எனக்கு இந்த சந்தேகம் இருக்கு - எல்லா செய்தித்தாள்களும் சேனல்களும் ஏன் ஒரேவிதமான செய்திகளுக்கு மட்டும் ஒரே சமயத்தில் முக்கியத்துவம் கொடுக்கின்றன..அது ஏதாவது ஒரு அரசியல் நிகழ்வாகவோ, சினிமா,வணிகம்,ஏதாவது ஒரு product-கார்(Nano ஞாபகத்திற்கு வருகிறது) இருக்கலாம். அந்த மாதிரி சமயத்தில வேற விஷயங்கள நீர்த்துப்போகச் செய்றாங்களானு தெரியல...மேலும் இப்பலாம் சேனல்கள் பத்திரிகைகள் முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் செய்திகள் மட்டுமே முக்கிய செய்திகள் ஆயிருது.sorry....எழுத்து எங்கயோ போயிருச்சு.கண்டிப்பா இந்த படத்தை அனைவரும் பார்க்க வேண்டும் என்று வேண்டுகோள் விடுக்கிறேன்.பார்த்திட்டு நம்ம ஊர் நிகழ்வுகள் எதுவும் ஞாபகம் வந்தா அதுக்கு நான் பொறுப்பில்லை

பி.கு:

படத்தின் டைரக்டர் பிரான்சுவா த்ருஃபா ஒரு பெரிய புத்தகப் பிரியர் என்கிறார்கள். படத்தில் காண்பிக்கப்படும் எல்லா புத்தகங்களும் அவரது சொந்த லைப்ரரியில் இருந்து எடுத்து வரப்பட்டதாம். பல அருமையான சிறந்த புத்தகங்கள் அதில் இருக்கிறது. அந்த புத்தகங்களின் பெயர்களை ஆர்வமிருந்தால் இங்கே பாருங்கள்.மலைத்துப் போவீர்கள்.

அண்ணன் கனவுகளின் காதலன் ஒருவேளை இந்தப் பதிவை படித்தால், பிரான்ஸில் த்ருஃபாவின் status எப்படிப்பட்டது என்று சொன்னால் நன்றாகயிருக்கும்.